top of page

De aanslag, het romantisch nostalgisme en de dove man met de ronde muis

Foto van schrijver: Raf BeckersRaf Beckers

Bijgewerkt op: 15 jan 2021

Ik beken, ik geef het toe. Jarenlang heb ik het onderdrukt. Jarenlang heb ik het ontkent. Decenialang heb ik mezelf wijsgemaakt dat ik anders was.

Maar nu, vandaag geef ik het toe. Volmondig en met veel woorden. Een statement voor mezelf en de rest van de wereld. Een openbaring voor mezelf en een opluchting voor mijn gemoedsrust….





Ik ben een hopeloze romanticus met een ver over de top ontwikkeld nostalgisme. Jawel mensen, een totaal buiten proportie ontspoord nostalgisme. Een “isme” zoals in een ziekelijke aandoening, een geestestoestand of ander weliswaar niet direct levensbedreigende aandoening. En eerlijk gezegd is het totaal uit de hand gelopen. Het begon lang geleden met de voorliefde voor mooie oude tweeogige fototoestellen. Dingen zoals er hieronder eentje staat. Dat weekte weer interesse los om er steeds meer over te kunnen weten met als gevolg een berg, wat zeg ik: een kleine Mount Everest aan fototijdschriften. Doorgaans van Duits origine omdat daar die mooie toestellen oorspronkelijk vandaan kwamen.

Maar over deze pracht apparaten en levenslectuur wil ik het nu eens niet hebben. Neen ik wil het vandaag met jullie over een veel serieuzer onderwerp hebben. Een onderwerp welk op het eerste zicht angst en pacifistische gevoelens op kan roepen. Namelijk: De Aanslag.


De aanslag is soft geworden. De aanslag is heden ten dage nog nauwelijks merkbaar, fluisterzacht en totaal zonder gevoel. Ja zegt u dan: soms voel je een zachte trilling of hoor je een piepje…. Alsof er een muis op de staart getrap wordt ( maar daarover zodadelijk meer).


Neen mensen de aanslag is totaal elke vorm van slagkracht kwijt. Elk gevoel van drama en impact.

In 1998 zal waarschijnlijk de laatste echte “ aanslag” geproduceerd zijn. Net voordat Apple de hippe groen/wit/grijze G3 Gigaflopcomputer introduceerde brachten ze nog een laatste versie uit in een grijs beige kleur, in traditionele kast met bijpassend toetsenbord.

Man-oh-man wat was dat een zalig ding om op te tokkelen. Die heerlijk hard-plastic geluiden wanneer je in snel tempo over de toetsen ging. Dat aparte geluid bij het inmeten van de spacebar of enter-toets. Of nog beter, de heerlijke “Boing” die de computer maakte wanneer je de “on”toets insloeg.

Pure oorlog was dat op mijn toetsenbord.

Gelukkig heb ik mijn laatste echte originele Apple toetsenbord netjes in de verpakking op zolder gelegd. Alsof het een duur Roland Keyboard was, een muziekinstrument dat ik in de verre toekomst nog eens zou gaan bespelen. Ach ja, kon ik weten dat met de introductie van de USB aansluiting mijn mooie nieuwe originele apple toetsenbord nooit of te nimmer meer bepoteld zou gaan worden. Helaas pindakaas. Het is gedaan met de prachtig klinkende tok tok tak tok code om allerlei trucjes in photoshop uit te voeren. Brieven en mails schrijven zal nooit meer hetzelfde zijn zonder dat frisse getokkel.

Gelukkig heb ik als troost nog steeds een ander geweldig relequi uit de begintijd van de Apple/mac hoogdagen. Het is de ronde iMac puckmuis. Een fel gekleurde ronde muis met slechts een enkele knop erop. Een balletje zorgde voor de plaatsbepaling en ze was met het beroemde USB snoertje verbonden aan mijn vrolijk gekleurde iMac. Wat was ik handig en bedreven met dat ding. De moeilijkste bewerkingen op een foto waren kinderspel met dit ergonomische wonderspeeltje. Helaas zal ik echter een van de weinigen geweest zijn die het een geweldig tool vond. Al snel moest de vrolijke Apple-Puck plaats ruimen voor de saaie witte glossy muis… met twee knoppen ook nog.



Tja, en ondertussen ben ik ook al niet meer de allerjongste, heb ik mijn trots opzij gezet en enkele hoorapparaten aangeschaft. En toen werd me duidelijk waarom misschien buiten mezelf en enkele andere slechthorenden bijna niemand heimwee heeft naar dat mooie grijze toetsenbord. Het maakt echt een onuitstaanbare herrie. Een zenuwslopende aanslag op uw oren. Een aanslag op geest en gemoed.


Misschien was vroeger dan toch niet alles beter en mooier en fijner en zaligmakend…. Misschien… ach wat maakt het uit. Ik heb ondertussen een USB klavier op de kop kunnen tikken met heerlijk harde plastic klanken bij elke aanslag die erop gepleegd wordt. Ik schroef met plezier gas terug op mijn gehoortoestellen en stel ze zodanig in dat ik nog net dat klapperende, castagnet achtige geluid kan horen. Net alsof er in de verte iemand met twee halve kokosnoten het galopperende paard tracht na te doen… net zoals in die nostalgistische Monty Python film over de heilige graal.


Voor iedereen die ook nog eens terugdenkt aan de begintijd van de moderne computertechniek heb ik een fotootje van die technische hoogstandjes ingesloten. Geniet ervan, het zijn mooie speeltjes.



18 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


 Raf Beckers professionele fotografie
bottom of page