Waar is de tijd dat wanneer je in een bedrijf kwam uit elk kantoor het tikkende geratel van de typemachines galmde. Het ritmische lied van vingervlugge dames, jawel zonder te willen discrimineren waren het vooral de dames die deze prachtmachines onder handen namen. Met ongekende elegantie, zelfs met prachtig gelakte nagels wisten ze de bijna onleesbare krabbels van “de chef” tot een zinnig en samenhangend meesterwerk te transformeren. Ongekend was het geduld en doorzettingsvermogen om bij de weeral zoveelste correctie het gehele vel opnieuw met letteraanslagen te bevuilen. Tip-ex was er nog niet, plakkaatverf gelukkig al wel. Maar deze had een absurd lange droogtijd en werd als totaal onprofessioneel bezien. Neen, de perfecte secretaresse maakt geen type-fouten. Neen. Net zoals haar perfecte kapsel, smetteloze jurk en voornaam voorkomen was ook haar tikwerk van een uitmuntende kwaliteit. Zonder verf of doorhalingen, zonder de obligatoire vet en koffievlekken die op de kribbelblaadjes van de chef te vinden waren.
Deze dames deden wonderen met de mechanische slagwerkmachienes van weleer.
Maar op deze wonderen van techniek zijn ook bijna alle klassieke meesterwerken uit begin vorige eeuw geschreven. Zoals Ernest Hemingway het zo mooi verwoorde: “Om te leven moet men eerst afzien”. Waarschijnlijk had hij het dan niet over het noeste typewerk dat hij voor zijn romans verrichtte maar toch. De gedachte alleen dat hij in de Rue Descartes 39 te Parijs zijn vingers tot bloedens toe martelde om een meesterwerk te schrijven maakt menig mens een beetje begripvol voor de opoffering die een bestseller destijds vergde.
In de jaren zestig deden de elektrische Ollivetties, de IBM selectric en de eerste tekstverwerkers hun intrede in onze bedrijven. Weg was de romantiek van de foutloze pagina in een enkele typegang. Nu kon er naar grote tevredenheid van de wispelturige CEO, CFO, marketingmanager of omhooggevallen “fils à papa” tot in het oneindige aan de perfecte brief gewerkt worden. Helaas werden de stukjes bedrijfsproza er niet mooier op. Maar de overste was ervan overtuigd dat hij nu wel telkens een Nobelprijs waardig meesterwerk de wereld in kon sturen.
Ach ja, het waren mooie machines niet stalen letterdraken. Zelfs ontdaan van plastic en overgoten met roest en stof steken ze nog boekdelen over de perfecte A4tjes en het tip-ex mankerende verleden.
