Proloog.
Vanaf dat ik nog een piepjong kereltje was ga ik al mee met met ouders in een jaarlijkse traditie. Een traditie die blijkbaar al meer dan 50 jaar geleden begon en die ik nu, helaas zonder mijn vader of moeder verderzet. Het is eigenlijk best een heel klein beetje een vreemde bedoening. Niet iets waarvan je denkt:"waw, das hip of keitof voor de medemens". Neen, het brengt me ook niks op, niemand weet dat ik het nu al een tiental jaar doe en das perfect OK voor me. Misschien dat sommige voorbijgangers zich wel eens de vraag stellen van wie heeft dat gedaan... maar dan snel doorlopen om hun eigen ding te doen. Ja, eerlijk gezegd heeft het zelfs iets lichtelijk macabers. Niet in de zin van halloween macaber ofzo maar gewoon de jaarlijkse wederkerende confrontatie met " mijn vaders prachtige storytelling en het perfecte merk dat daardoor ontstaan is.
Ik verklaar me nader... Mijn vader zaliger is jarenlang chaufeur geweest van de goede man die in dat imposante graf begraven ligt. De persoon in kwestie was reeds jaren voordat ik op de wereld kwam overleden. Dus ik heb hem of eender wie uit zijn entourage nooit gekend. Sterker nog, als ik enkel op de zeldzame foto's die ik van deze man gezien heb een mening zou moeten vormen zou ik eerlijk gezegd niet weten wat doen. Ondanks dat hij directeur van de grootste fabriek in de wijde omgeving geweest is, was het een uiterst bescheiden man.... dus geen pracht en praal, een simpel eigen autootje etc. Maar toch leeft hij in mijn weelderige verbeelding voort als een buitengewoon veelzijdig, behulpzaam, intelligent, welbespraakt, correct (en gooi er nog maar enkele tientalle lovende adjectieven tegenaan) man. En dit allemaal zonder dat ik meneer Fassotte ooit gekend of laat staan gezien heb.
Story Telling.
En toch hoor ik hem in mijn verbeelding dingen zeggen en doen, zie ik hem door zijn ambtswoning wandelen, aan tafel ontbijten, bij mijn vader achterin de auto zitten, zelfs met allerheiligen bloemen op de graven van zijn dierbaren leggen. Dus iets of iemand heeft ervoor gezorgd dat hij weldra zelfs bijna 60 jaar na zijn heengaan nog steeds in mijn hoofd en hart zit.
Sterk Merk. Dat is dus wat storytelling met je doet. Al de verhalen die ik jarenlang gehoord heb, van mijn tante's, nonkels, vader en moeder hebben me een levendige fantasie gegeven alsof ik er zelf bij was. Spookt hij door mijn gedachten wanneer ik met een probleem zit en reikt hij me soms zelfs onverwacht oplossingen aan wanneer ik me de vraag stel: " hoe zou meneer Fassotte dat nu opgelost hebben?"
Eeuwige Vergunning
En dus zet ik de familietradie in stilte verder... koop ik elk jaar een extra pot chrysanten en borstel ik voordat in deze op zijn ,welliswaar imposante, graf zet het mos en de vuiligheid weg. Gewoon opdat het er weer een tijdje net en proper bijligt. Gewoon uit symphatie voor de wondermooie verhalen die ik over hem gehoord had, gewoon omdat hij een ijzersterk merk is.
Gelukkig zijn de eeuwige vergunningen nu afgeschaft want op een keertje ga ik het misschien ook niet meer voor mekaar krijgen om daar elk jaar een mini poetsbeurt en potje bloemen te plaatsen. En helaas heb ik niemand om die geweldige verhalen tegen te vertellen zodat ik een opvolger kon opleiden Maar vooralsnog denk ik bij elke keer wanneer mijn handveger over het ruwe arduin gaat nog heel even terug aan mijn vader, mijn nonkels, en aan allen die bijgedragen hebben om van meneer Fassotte een sterk merk te maken... althans een sterk merk voor mij.
En nu weer verder met de dagelijkse werkzaamheden. Visuele Storytelling voor bedrijven, reklamefotografie en productfoto's voor webshops maken, in 3d of gewoon zo plat als een vijg... ik felle kleurtjes of net in de mooiste pasteltinten... Maar steeds met de bedoeling ook een verhaal aan de kijker over te brengen. Wie weet welke impact dat misschien over 50 jaar gaat hebben :-)