Het hoeft niet altijd te blinken, zelfs wanneer het om goud gaat.

De eerste folder die ik begin negentiger jaren ooit fotografeerde was er eentje voor een fantastisch restaurant. Het was gelegen in een heel erg mooi gebouw, de eigenaars zijn super ondernemers en het restaurant was gewoonweg geweldig.

Destijds, in de jaren negentig van de vorige eeuw was er nog geen Google of internet en was het dan ook heel gewoon dat je mensen een foldertje van je bedrijf meegaf zodat zij aan anderen konden laten zien hoe fijn, geweldig en goed jou bedrijf wel is.

Zogezegd zo gedaan, prachtige foto’s gemaakt, simpel ontwerp van de folder, maar heel mooi luxueus afgewerkt met mooie glanzende duur uitziende vernislaag. Als je de folder bekeek leek het alsof je in een 3 sterren restaurant zou gaan eten. De Chef maakte dan ook eten klaar dat sterren waardig was, maar je kon er gewoon een lekker dagmenu of zakenlunch eten aan een zeer democratische prijs.

En daar zat nu de crux: de brochure had de uitstraling van een best duur restaurant terwijl de realiteit was dat je er gewoon lekker kon eten voor een redelijke prijs. Dus kwam de uitstraling van de zaak in de brochure niet overeen met de prijsklasse waarin je er geweldig kon gaan eten.

Dat was natuurlijk een wijze les en sindsdien heb ik altijd gezorgd dat de uitstraling van de fotografie paste bij het bedrijf en diens potentiële klanten. Fotografie heeft namelijk de kracht om woorden in de schaduw te zetten. Je kan in duizend woorden vertellen wat je wil, maar het zal de foto zijn die als eerste “de waarheid” spreekt. Eerlijksheidshalve moet ik er wel bijvertellen dat diezelfde brochure de aandacht getrokken had van een grote bouwondernemer die net zulks zocht. Dankzij hem ben ik foto’s gaan maken van de industriehallen van een grote multinational die daarna ook mijn allergrootste klant geworden is.

Zo zie je maar hoe een euro rollen kan en dat goud mag blinken als het maar bij de juiste doelgroep is.